ο

Ξενυχτούσα

μια ζωή

πάνω

από κάτι

πρόστυχες,

αποκρουστικές

σκέψεις

που ξάπλωναν

στο μυαλό μου

σαν γυναίκες

πονεμένες

και

έτοιμες

για το αναπάντεχο.

Ξενυχτούσα,

και αυτή η φωτιά

στο μυαλό μου

άφηνε μόνο

μια σταχτή για να ορθοποδήσουν

τα εγκαταλελειμμένα όνειρα.

Μέχρι

που

ένα πρωί

το μόνο

που βρήκα

στο μυαλό μου

ήταν τα

απομεινάρια

ενός πολέμου

- παντού

μέσα μου

ακρωτηριασμένες

σκέψεις

γύρευαν

το άλλο τους μισό.

Πολέμησα

την πραγματικότητα

με όση ελπίδα

είχα πάνω στα χέρια μου.

Ποια ελπίδα;

Πάνω στα χέρια μου

κείτονται

νεκρές ακόμα λέξεις

που ίσως ποτέ

να μην βρουν τον προορισμό τους.

Στην καρδιά μου

πάντα θα υπάρχει

χώρος

για ένα όνειρο

και για μια κόλαση.

Και αυτή η καρδιά

- χρόνια

παρατημένη

στην θλίψη -

παραπονιέται

πως κανείς δεν την άκουσε.

Και

αν ζήσαμε

μέσα στα συντρίμμια

και ξενυχτήσαμε

στην κόλαση

δεν ζητάμε πολλά

- μονάχα όταν όλα τελειώσουν -

να μας ποτίσουν την ελπίδα

δείχνοντας μας

το πιο φωτεινό άστρο

την ώρα

που χάνεται.