θυμόμαστε

Θυμόμαστε

στον ύπνο μας

λόγια ανυπόκριτα

που στήριξαν

τα γυμνά τραύματα μας

πριν πέσουμε

στην

πιο καυτή

τιμωρία

του μυαλού μας.

Και ύστερα,

μέσα στην σιγή

του ύπνου,

ο πόνος

δείχνει

σαν ένα κρεμασμένο

σχοινί

προς το

παντοτινό όνειρο.

Θυμόμαστε

όταν

βουτάμε

στις φωτιές

πρόσωπα

που ήταν για χρόνια

στριμωγμένα

στην άκρη

της εικόνας μας.

Και μετά

τα βυθίζουμε

στο

απάτητο μέρος

του μυαλού μας.

Θυμόμαστε

όταν χάνουμε

πως η

πιο βρώμικη συνήθεια

είναι αυτή

του να 

μην αρκεστείς

πάνω σε δυο 

παλάμες

που σε προσέχουν.

Και μετά,

πάλι,

για

μια αμέτρητη φορά,

καλύπτουμε

με το πιο

θλιμμένο 

ανύπαρκτο

χρώμα

των άστρων.

Είναι φορές

που δεν

αναγνωρίζω

αν πενθώ

σε ένα όνειρο

ή

αν ποδοπατώ

γυμνός

πάνω

στις ακονισμένες

πέτρες

της ζωής.

Και

αν κάποτε

με δείτε 

πάνω σε αυτές

τις πέτρες

να

ζωγραφίζω

την γειτονιά που μεγάλωσα

ή να ματώνω για τις λέξεις,

μην μου μιλήσετε

για την πραγματικότητα.

Ποτέ

μην μιλήσετε

για την ζωντάνια

της κόλασης

σε έναν

που ζούσε πάντα

απ'τις στάχτες των

ονείρων.

Μέσα μου

οι άνθρωποι

που έχασα

ταξιδεύουν

σαν πρόσφυγες

από μία

ζωντανή κόλαση

σε ένα

αβέβαιο

φλεγόμενο μέλλον.

Κανείς

μην

μου μιλήσει

ποτέ

για το βάθος του κενού.

Γιατί

συνεχώς

στον ύπνο μου

βλέπω

πως ακροβατώ

σε ένα κενό

και από κάτω

η πραγματικότητα

παραμονεύει

να πιαστώ

στα χέρια της.

Και ίσως μια μέρα

παραπατήσω

και βρεθώ

σε μια τρομαχτική αλήθεια

όμως

στο τέλος

μένουν

αυτά τα ανυπόκριτα λόγια

και τα δυο χέρια

που σε φύλαξαν

από εσένα

ή

από έναν βέβαιο

πνιγμό

όταν οι λέξεις

μέσα σου

για καιρό

αιμορραγούσαν.