σκουριά

Σε

ψάχνω

ανάμεσα

στα πτώματα

χιλιάδων λέξεων

για να σε αναγνωρίσω.

Σε

ψάχνω

στο φως

που απλώνεται

πάνω

στα πρόωρα κορμιά

και στα πιο

σκοτεινά σημεία

της ψυχής μου.

Επιβιώνω

κάθε νύχτα

μα στο τέλος

νιώθω πως

λείπει κάτι

περισσότερο 

απ'την καρδιά μου.

Σε έψαχνα.

Σε κάθε νύχτα,

σε κάθε μέρα,

σε κάθε ζωή.

Έζησα

άλλοτε ως ένας

μοναχικός μουσικός

που σε γύρευε περιπλανώμενος

στον κόσμο

που όμως αρνιόταν

να ακούσει τις φάλτσες νότες του

ή να δει πως το πλήθος

ήταν πάντα κουφό.

Άλλοτε πάλι,

έζησα ως ταξιδιώτης

δίχως προορισμό,

δίχως επιστροφή.

Μα

δεν σε βρήκα πουθενά.

Γιατί πάντα,

η πιο βαθιά μας επιθυμία

δεν εκπληρώνεται

και παραμένει

σαν μια θέση άδεια

σε ένα γεμάτο τρένο

ή σαν ένα κύμα

στην καρδιά σου

που σε δαμάζει

για να καταφέρεις να

υπάρξεις άλλη μια 

φθινοπωρινή εποχή.

Ο σελιδοδείκτης

της ζωής μου

έχει αφεθεί

πάνω σε μια

άγραφη σελίδα.

Ίσως κάποιος

με άφησε εκεί μονάχο 

ένα πρωί όσο κοιμόμουν

- ίσως

πάλι αφέθηκα

γιατί 

το βιβλίο της ζωής

που γράφεται

κάποιες φορές

σου δίνει την ευκαιρία

να γεμίσεις τα κενά σου

ή τις άσπρες εκείνες μέρες.

Έψαχνα

πάντα το τέλος

στα βιβλία.

Έψαχνα πάντα

ένα λουλούδι

στο χιόνι.

Και γύρευα

στην κόλαση για χρόνια

μια καρδιά σαν την δικιά σου.

 Και από τότε,

πήρα αυτή

την κατάρα

με τους εφιάλτες

και αυτή

την ευχή

να βλέπω μέσα

απ'τις λέξεις

που ράβονται στο κορμί.

Και απ'τους εφιάλτες

- ίσως να μην γλυτώσαμε ποτέ -

και μόνο να μας ξεγελάμε

όταν κάποιος

έρχεται να μας αγαπήσει

για λίγο

και ύστερα φεύγει

γιατί ποτέ δεν άγγιξε

 αυτή την άδεια

βαθιά γεμάτη σκουριά

πληγή μας.