ποιημα

Κάποτε

όταν έπιανε

το σκοτάδι ήξερα

πως συντόμως

θα ερχόταν η ώρα

να χρωματίσω

αυτή την θλιμμένη γκρίζα

 ζωή μου

με το φως του ήλιου

παίρνοντας απλά

την ανάσα σου

στο στόμα μου

και κάνοντας

στο πλάι 

το μαλλί σου

όπως συνήθιζα

κάτω απ'το φως

που μας χτυπούσε

- ή αν δεν έπιανε

τίποτα από αυτά

θα θυμόμουν

την πιο έντονη

παιδική μου στιγμή.

Ίσως

εκείνη την στιγμή 

που έχασα για πάντα τα φτερά μου

προσπαθώντας

να τα δώσω στον καλύτερο μου φίλο.

Κάποτε

μέσα

στη νύχτα

τα

όνειρα

σταματούσαν

για λίγο

την πορεία τους

και γονάτιζαν

μπροστά

σε αυτά

τα μοιραία

μάτια σου.

Μέσα

στη νύχτα

άκουγα

στις προσευχές

των απελπισμένων

να ζητούν

να περάσουν

και αυτοί

την κόλαση

του έρωτα.

Και εγώ

μπροστά μου

εκείνη την στιγμή

φιλούσα τα μάτια

που τα είχε

κατακτήσει η κόλαση.

Η καρδιά

μας

τώρα πια γνωρίζει

πως για να αγγίξεις

το όνειρο κάποιου άλλου

πρέπει να σκοτώσεις

το δικό σου χιλιάδες φορές.

Και εμείς

ζήσαμε

στους πρόποδες

των χειμώνων

με κορυφή

των ονείρων

τα άστρα.

Επιβεβλημένοι

απ'το αδύνατο

να χάσουμε

- πράξαμε

το πιο δυνατό πράγμα

- την αγάπη

κάτω απ'τις πιο

άγριες συνθήκες.

Ίσως

να χάσαμε

κάτι απ'τον εαυτό μας

μα εσύ

δείχνεις ίδια

με τα άστρα.

Κάποτε

μια λέξη

μπορούσε

να σώσει την μέρα

μα μετά

τον αιώνιο τραυματισμό μου

άρχισαν παντού 

χείμαρροι 

από λέξεις

που στέγνωσαν

όλες τις εποχές μου.

Συνήθως

έβγαινα ζωντανός

απ'το σημείωμα

που μου άφηνε

ο άγνωστος

περιπλανώμενος

κάτω απ'το τεράστιο δέντρο:
"θα επιστρέψει αύριο"
έγραφε

και κάθε φορά

μου άφηνε και έναν

καρπό

απ'το άγνωστο

για να τον ανακαλύψω.

Οι

μέρες της

συνωμοσίας

των καλύτερων ημερών

τελείωναν.

Όταν

πιάνει

σκοτάδι

κρύβομαι

σε μια αγκαλιά

που δεν έχει

ακόμα

υπάρξει

ή 

μέσα στην καρδιά

αγέννητων ακόμα

λέξεων.

Εκεί

στην άκρη

κάποιος ζητάει

να μην τελειώσει

ποτέ αυτή η μουσική

που κουβαλάει

στα χέρια του

ο ακορντεονίστας.

Την άκουγε

λέει κάθε πρωί

και τον ξυπνούσε.

Εμείς

λυπηθήκαμε

να του πούμε

πως ποτέ

δεν ακούσαμε τίποτα.

Και όμως

αυτός

έζησε

απ'το αδιόριστο

πάντα.

Έτσι

συμβαίνει

πάντα

με όλες τις ιστορίες.

Άλλος

την ονειρεύτηκε

- άλλος την έζησε -

και κάποιος

κάπου

θα 

πεθαίνει

για αυτήν

χωρίς να το μάθει

ποτέ.

- για 

να κατακτήσουμε

αυτό το πελώριο αύριο

-  δώσε μου τα χέρια σου  -

σου υπόσχομαι,

πια

δεν είμαστε

μόνοι.