ποιησηεεεκαλα

Υπήρχε
ο πόνος.

Κάπου
στο αδιόρατο
κενό
μεταξύ
του ονείρου
και του πόνου.

Και όρμησε ο πόνος
πάνω στις πληγές μου
σαν μια ύαινα
τόσο σίγουρη
για το θύμα της.

Μπήκε
και με έγδαρε
αυτός ο ανώνυμος
πόνος
και τα
νύχια της αλήθειας του
έφτασαν
έως και στην καρδιά μου.

Υπήρχε
κάποτε
μια ζωή.

Και αυτή
την ζωή
την μοιράστηκαν
δύο σώματα.

Και ύστερα
την δολοφόνησαν.

Θυμάμαι
τότε
έχασα
κάθε
επαφή
με το παρόν.

Και για λίγο
επιβίωνα
μόνο
από αυτά
που είχαν συμβεί
στο παρελθόν.

Έρωτες
που κράτησαν
όσο μια φευγαλέα
ανάσα
μα μας χάρισαν
μια πολύτιμη αλήθεια
- και τώρα πια
ποιος ξέρει
που να
χαρίζουν
τις μουσικές τους.

Τα
μάτια σου
έμοιαζαν
πάντα
σαν να γνώριζαν
τον πόνο μου.

Και ύστερα

αποκοιμήθηκα
πάνω στο κορμί σου
σαν
σε μια βαθιά πραγματικότητα
και ζήτησα
να μην ξυπνήσει
ποτέ
αυτός ο φθαρμένος ήλιος.

Έτσι
ξαπλωμένος
στο στήθος σου
- ω
τι όμορφος
που μοιάζει ο θάνατος.

Υπήρχε
κάποτε
ένα άστρο.

Και
ένα παιδί
με το όνομα μου
προσπάθησε
να το αγκαλιάσει
- μα μέχρι
να φτάσει
στα χέρια του,
δεν ήταν
τίποτα άλλο
πάρα μόνο
μια νεκρή ευχή.

Υπήρχε
ένα όνειρο.

Και
ζήσαμε
μαζί
σε αυτό
μα μετά
το θάψαμε
στο πένθος.

Υπάρχει
ακόμα
η παλιά
σου πένα
στο συρτάρι
με τα ξεχασμένα λόγια.

Και καμιά φορά
γράφω με το
λιγοστό της μελάνι
όλα αυτά
που θα ήθελα να υπήρχαν.

Τότε
για λίγο
βλέπω
τις σκιές
απ'όλους
τους ανθρώπους
που
έζησα
να κυματίζουν
όλες μαζί
προς το μέρος μου
- σαν μια
τελευταία
ανάσα
στον κόσμο
- σαν
η τελευταία λέξη
για τον αυτόχειρα
- σαν
το κορμί σου
όταν κάναμε έρωτα.

- ω
τι όμορφος
ο θάνατος
που μοιάζει
πάνω στην ψυχή σου.