τραγωδία



Μια
νοσταλγία
σαν τραγωδία
εξελίσσεται
κάθε φορά
που
ανοίγω
το μυαλό μου
στον
θλιμμένο ορίζοντα
για να μάθει
πια να κολυμπάει.

Η πιο
καταραμένη
στιγμή
της ημέρας μου
είναι
εκείνη
που παλεύω
με το
αδυσώπητο
παρελθόν.

Οι σκονισμένες
φωτογραφίες
πάνω στο
τραπέζι
απεικονίζουν
την σκουριά
της ζωής.

Τόσους
χάσαμε
όσο ζούσαμε
και εγώ
πια είμαι
ολομόναχος
και στο βάθος
πεθαμένος.

Και έχω
πάντα
αυτή
την κατάρα
να θέλω να ζω
στην ατέλειωτη
νοσταλγία.

Η πιο
άσχημη
νοσταλγία
αυτή που 
μέσα στο απέραντο
κενό σου
ανοίγεις
παλιά χαρισμένα βιβλία
και διαβάζεις
αφιερώσεις από πρόσωπα
που πια ανήκουν
μόνο σε μια παρελθοντική στιγμή
- λίγο θολή -
μα παιγμένη μέσα μας
χιλιάδες φορές.

Σηκώνομαι
στην μέση της νύχτας
και ακούω
την αφήγηση της ζωής μου
από ηχογραφημένες
χαρμόσυνες φωνές.

Πολλές φωνές
από αυτές
με καρφώνουν
στην καρδιά
φωνάζοντας.

Οι άλλες
ψιθυρίζουν
προσευχές
για μια καλύτερη θέση μου
- και τώρα πια
μιλούν
για την δική μου θέση
πάνω στο τέλος.

Ζητώ
κοιτώντας πια
την αλήθεια
κατάματα
- να έρθει
να με αγκαλιάσει
έστω ζοφερά
ένα σώμα
όπως τότε
στην αρχή
του άγνωστου.

Κάθε φορά
που ανοίγω
στην μέση την
καρδιά μου
πλημμυρίζει
το σπίτι
τραγωδίες.

Αρρωστημένες
ανείπωτες
λέξεις
κουμπώνουν
πάνω στο σώμα μου
και τα δάκρυα
των παλιών
συγκινημένων
στεγνώνουν
πάνω στην
πιο μοιραία στιγμή.

Πάνω
στο παράθυρο
της κουζίνας
έχω καρφωμένο
ένα κίτρινο λουλούδι
που μεγαλώνει
απ'τις απραγματοποίητες
ιστορίες
που ακούει
και τους τελευταίους
μήνες
κλείνει
σαν μια τεράστια
κουρτίνα
τις ηλιαχτίδες.

Η αποφυγή
απ'το παρελθόν
έκανε όλα τα όνειρα μου
ασπρόμαυρα.

Είναι
που το μυαλό μου
ποτέ
δεν έμαθε να κολυμπάει.

- και εγώ -
έμπαινα συνήθως
στα πιο μεγάλα κύματα.

Μέσα μου
παίζει
συνεχώς
η ίδια θλιμμένη
στιγμή.

Μα
δεν με
αποτελειώνει ποτέ
αυτό το αδυσώπητο παρελθόν
- γιατί
πια βρήκα
τον τρόπο να
το υπεκφεύγω.

Είναι τόσο
απλό
- πάνω
στην παρελθοντική
θλιμμένη στιγμή
- έγραψα
άλλες
που έχουν
μείνει έστω σαν θολές εικόνες
- και έτσι
τις ζωγραφίζω
για να τις θυμάμαι
όταν έρχεται
η ώρα του βυθού.

Και έχει
μόλις
λίγα όνειρα
που αυτό
το ραγισμένο λουλούδι
ανοίγει
σαν κουρτίνα
- και όταν
έστω
λίγο φως
χτυπά
πάνω στην τραγωδία
- ξέρω
πως πια κάτι
ανήκει και σε εμένα.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου