Κατέληξε
στα χέρια μου
σαν ένα
ποίημα
άθαφτο
με νόημα
φλεγόμενο
που έγραφε
την μοίρα του
πάνω
στα άπειρα
χέρια μου.
Τα
μάτια εκείνα
τα
θυμάμαι.
Μέσα
στην σιωπή
του φόβου
με στηρίζουν
ακόμα
σαν μια τελεία
στο τέλος
ενός
ποιήματος
που δεν είχαμε
ποτέ
το θάρρος
να διαβάσουμε.
Το
σώμα της
μύριζε μέθη.
"Σβήσε μου
το παρελθόν"
είπε.
"Μα μετά
θα πεθάνουμε
άδειοι"
της απάντησα.
Έδειχνε
σαν μια θλιμμένη
προσωπογραφία
που παρέμενε
ανεκπλήρωτη
για αιώνες.
Κατέληξε
γυμνή
πάνω
στο σώμα μου
και έκλεινε
τις πληγές μας
με χιλιάδες
αποσιωπητικά.
Ήθελα
καιρό να ησυχάσω.
Και εκείνη
όταν ξάπλωνε
στον πόνο μου
ήταν ανάλαφρη
σαν το φως.
Τα
ποιήματα
όμως
τελειώνουν
με τον πιο
αληθινό τρόπο.
Θα
θυμάμαι
ως το υπόλοιπο -
πως μοιραστήκαμε
τις πιο
πολύτιμες
λέξεις
μέσα
σε αυτά
τα σκόρπια
άδεια
σώματα.
Μαζί
σου έφερνες
πάντα
την ξεχασμένη
πραγματικότητα μου
- και εγώ πια
ήμουν
ανήμπορος
να σταθώ
στο σκοτάδι της.
Κατέληξες
στην άκρη
του δρόμου.
Και ύστερα
έβρεχε.
Έβρεχε
όσο δεν έβρεξε ποτέ.
Ίσως
αυτό που έριχνε
ο ουρανός
να ήταν
οι υποσχέσεις
που παρέμειναν
σε κώμα
για πάντα
για πάντα
περιμένοντας
το φως.
Ίσως
- απλά
σ'αγαπούσα.
Εκείνη
την ήμερα
πνίγηκα
απ'το άγνωστο.
Μα ακόμα
κάθε νύχτα
καταλήγω
να μαζεύω
τις στάχτες
που άφησες
- και αυτό
το ποίημα
που
σαν ερείπιο
συνεχώς
γκρεμίζεται
και εγώ
το χτίζω
μόνο
από αυτόν τον
διεσταλμένο ήχο
της ανάμνησης σου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου