λεξειςλεξεις

Με

τρόμαζε

πάντα

το μετά.

Έτσι

κρυβόμουν

συνήθως

στο αψεγάδιαστο

χρώμα

μιας ζωγραφιάς

που απεικόνιζε

ένα σώμα

ακίνητο

επάνω

στην αγάπη.

Με

τρόμαζε

πάντα

το μετά.

Μετά

τον έρωτα,

μετά το φως.
 

Μα που 

πηγαίνει

όλο αυτό το φως;
 

Μετά

το φιλί

το τελευταίο

- που πηγαίνει

η κομμένη ανάσα;

Να κρυφτώ

θέλω

μέσα

στο πλήθος

να είμαι

ένα

με όλα πρόσωπα -

να είσαι ένα

με όλα τα πρόσωπα.

Αυτή

η θλιμμένη μουσική

που όλο

μας έγδερνε

που πηγαίνει

να ξεκουράσει

την καρδιά της;

Με

τρομάζει

καμιά φορά

το φως

όταν έρχεται

μόνο του

- χωρίς

τα χέρια σου.

Μετά από

αυτό το σώμα

που έμεινε

άταφο

για εσένα

- ποιο ξένο σώμα

να με σκεπάσει; 

Ίσως

εκείνο

το μακροχρόνιο

ποίημα

φυλασσόμενο

απ'τον φόβο

και

απ'τα δύο σου

χέρια

να μπορέσει

κάποτε να

με ζεστάνει. 
 

Με τρόμαζε

πάντα το αφού.
 

Αφού

σ'αγαπώ

γιατί μόνο

σχηματίζω

την ύπαρξη σου;

Αφού

σε βλέπω

γιατί δεν σε αγγίζω;

Και γιατί

παραμένω

ο ίδιος

αφού

έχασα τα πάντα; 
 

Ονειρεύτηκα

πως βαδίζαμε

πάνω σε μουσικές.
 

Και

από το πουθενά

- αγαπιόμασταν.
 

Το σώμα

μου

ακίνητο

όπως αυτή

η ζωγραφιά

στον τοίχο.
 

Και στην καρδιά

μου πια

κυλάει

κάτι

που

δεν ξέρω τι είναι.
 

Ίσως

ο τρόμος

- ίσως

 το όνειρο.
 

Μα κάπου

στο σώμα

αυτό

κυλάει
η ελπίδα
και αυτά

 τα πολλαπλά
θύματα

των φιλιών σου

- σαν χιλιάδες

λέξεις

στο πεδίο της μάχης ξαπλωμένες

που προσμένουν

να αναστηθούν.