Το φως
απομακρυνόταν
από το πρόσωπο σου.
Έμοιαζες
για λίγο
σαν τον ήχο
από ένα βιολί
που ομορφαίνει
το ανύπαρκτο
μέσα στο
πυκνό σκοτάδι.
Το σώμα
σου
στην θέση
του πάντοτε.
Η σκόνη
στον αέρα
σαν ένας
χρόνος
μελλοντικά
ανίκανος για εμάς.
Θα ήθελα
να χωράει
το κενό μου
στο στήθος σου.
Έρχεσαι
σαν μια επιθυμία
μέσα στις παλάμες μου
και σε σφίγγω
τόσο δυνατά
που ματαιώνω
κάθε φορά
όλες τις υποσχέσεις μου.
Το φως
έδειχνε
τώρα μόνο τις γραμμές σου.
Έξω
όλα είχαν
ντυθεί με το φθινόπωρο.
Με άρπαξαν
τα βλέμματα σου
και με έγδυσαν
και ίσως να ήταν
η λύτρωση
που πάντοτε περίμενα.
Όλα
τα ποιήματα μου
είναι φυλαγμένα
στον πόνο
που μου προκάλεσες.
Και
οι μουσικές
που σπαράζουν
έχουν κρυφτεί
στα μάτια σου
και ποτέ
δεν φανερώνονται.
Το φως
άλλαζε
μορφές.
Το πρόσωπο
σου πια έδειχνε
αλλιώτικο.
Σαν
μια θάλασσα
ή σαν μια πύλη
στο τέλος
του απέραντου.
Πάνω
στον λαιμό
σου
ο χειμώνας
έγραψε
τον πόθο του
για αυτή την τεράστια
φλόγα του.
Θα ήθελα
να γείρεις
σαν σκιά
από βιολί
το σώμα σου
πάνω στα χέρια μου.
Να σε κρατήσω
για όσο
κλαίνε
οι μουσικές.
Ο άνεμος
ακουγόταν
απ'τις σχισμές
των καρδιών μας
σαν
μια προσευχή τελευταία.
Κυμμάτιζε
η σκισμένη κουρτίνα
και αυτή
η διάφανη ψυχή σου.
Κανένα φως πια.
Μόνο
αυτός ο χειμώνας
στο δωμάτιο.
Και ο αέρας του
σε ταξίδεψε
στο πιο
κρυμμένο μου όνειρο.
Το φως
διαγράφει
όλες τις άκρες
των ποιημάτων μου.
Και
μέσα στη νύχτα
προσπαθώ
να βρω το καταφύγιο
της σιωπής
- μα
ό,τι και να κάνω
πάντοτε
ακούω
το σώμα σου
μέσα στον
άνεμο
και μέσα
στο βιολί
όλες τις
λέξεις
που κράτησα για εσένα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου