επίσκεψη



Όταν την είδα,
φαινόταν θολά,
 μέσα σε καπνούς
και σε ένα λεπτό φως
που έβρισκε χώρο
απ'το παλιό εξώφυλλο
του παραθύρου.

Το πρόσωπο της
έλαμπε
ολόκληρο
απ'το άγνωστο.

Και ύστερα
ρώτησε σιγανά:
"Ποιος είναι;"

Και εγώ απάντησα:
"Αυτός που σε
ονειρεύεται σε χιλιάδες όνειρα"

Στα χέρια της
κράταγε ένα μολύβι
που κόντευε προς το τέλος του
και έγραφε λέξεις με πόνο
πάνω στο δέρμα της.

Η ανάσα της
ήταν ένα κύμα
που με είχε παρασύρει
σε μια πραγματικότητα
που ποτέ δεν δέχτηκα.

Ίσως
να μην με αναγνώρισε.

Είχε περάσει
από χιλιάδες τρικυμίες
τελευταία.

Μουρμούριζε προσευχές
και καμιά φορά τραγούδια
απ'την παιδική της ηλικία.

Έτσι
όπως πνιγόταν
απ'τους καπνούς
ήταν από μόνη της ένα ποίημα.

Και ίσως
να μην γνωριστήκαμε ποτέ
και να είναι όλα
στην φαντασία
του αποψινού μου ονείρου.

Την επισκέφτηκα
κάμποσες φορές ακόμα
και το μόνο
που άλλαζε
ήταν εκείνο το μολύβι
που έγραφε
αλλά και το δέρμα της
που πια δεν είχε χώρο
για άλλο πόνο
- για άλλες λέξεις.

Θυμάμαι
στην τελευταία επίσκεψη
βρισκόταν σε εκείνο το δωμάτιο
με μια τεράστια θλίψη στα μάτια της.

Καθόταν
δίπλα στο παράθυρο
και ως συνήθως
τα χέρια της ήταν πιασμένα
σε κάποιο ψεύτικο όνειρο
που δημιουργούσε
απ'τα περαστικά πουλιά
που έβλεπε μόνο
απ'την μέσα μεριά του παραθύρου.

Άλλες φορές πάλι
μέτραγε με τα δάχτυλα της
τις φορές που έχασε
ένα άστρο όταν έπεφτε.

Όμως
σε εκείνη την επίσκεψη
όλα ήταν αλλιώς.

Θυμάμαι μόνο
πως την βρήκα σε μια γωνία
να χαμογελάει
και 
να κλείνει τα μάτια
στα πρόσωπα των καλύτερων ημερών
καθώς αυτές όρμαγαν
πεθαμένες πια προς την κόλαση.




Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου