παραξενο

Έτρεχα

να σωθώ

απ'τις φλόγες.

Μόνο αυτό θυμάμαι.

Ίσως

να μην είχε σημασία

από που είχε έρθει

αυτό το φλεγόμενο κύμα

- ίσως

να μέτραγε

πως το είδα

και

πως γλίτωσα

φθηνά με λίγες

ακόμα στάχτες.

Ύστερα

θυμάμαι

να τρέχω

γρήγορα

με το παιδικό μου βήμα

για να γλιτώσω

απ'την πραγματικότητα.

Λίγες μέρες μετά

με βρήκαν

ξεβρασμένο

στο πιο

πένθιμο όνειρο.

Ο πόνος πια

είναι γιγάντιος

όμως

και αυτός ο ουρανός

έμοιαζε πάντα τεράστιος.

Τα άστρα

τις νύχτες

τραγουδάνε

για εμάς

την σιωπή.

Και όπως

ξαπλώνω

στα χαλάσματα

ακούω μόνο

απ'τους περαστικούς

ιστορίες

για το πως γλύτωσαν

αυτοί

μέσα από φωτιές.

Και μετά

νοσταλγώ

πάλι τα μάτια σου

- αθώα

σαν μια καρδιά

παιδική.

Όμως

δες γύρω μας

- η αθωότητα 

πεθαίνει όσο

ποτέ άλλοτε

και πια

σε αυτόν τον πόλεμο

οι νεκροί είναι τόσοι πολλοί

που ο ουρανός 

μοιάζει πια μικρός.

Και εγώ

δεν είμαι

πάρα μια ασήμαντη

λέξη

μέσα στην χυδαιότητα

της πραγματικότητας.

Όταν

έχεις

βουτήξει

τα μάτια σου

στον πόνο

- πες μου -

 πως να δεις

ξανά καθαρά;

Όταν

έχεις

νιώσει τόσα πολλά

η καρδιά

αρχίζει να χτυπάει

ανάποδα

και το τέλος

το γνωρίζουν

μόνο αυτοί

που σταμάτησαν

τα ρολόγια τους

όταν έχασαν

εκείνη την αθωότητα.

Όταν

σε θυμάμαι

έρχεσαι μπροστά μου

όπως τότε

που κάνοντας έρωτα

είχαμε νικήσει

ολόκληρο τον κόσμο.

Έτρεχα να σωθώ

από ένα όνειρο.

Κάποιοι

το ονόμασαν

εφιάλτη

και έτσι

δεν ξέφυγαν ποτέ.

Θυμάμαι

έτρεχα

για να μην εισχωρήσει

μέσα μου

ούτε μια εικόνα

από εκείνο το

άσχημο παρελθόν.

Και

- ποιος ξέρει  -

ίσως τότε 

 να έβαλα

εγώ εκείνες τις φωτιές

για να κάψω

αυτό

που είχε απομείνει

από εμένα.

Πάντα

έβλεπα το πλήθος

από μια γωνία

- σαν ένα πρόσωπο τρίτο -

που ποτέ

δεν δεχόταν

αυτά που έβλεπε

- και ίσως

να ήμουν

όλος ο κόσμος

όταν φίλαγα

το σώμα σου.

Μα

αυτός

ο μουσικός

στο βάθος

που έκαψε

το βιολί του

για λίγη αγάπη
τον χειμώνα

είμαι εγώ 

- μόνο εγώ -

και μην 

μη κατηγορήσετε

αν δεν είδατε

και εσείς

την φωτιά

γεμάτη πραγματικότητα.