ερ


Πλάι σε αυτό το 
τρυφερό σώμα σου
που άνοιγε
σαν ένα ανοιξιάτικο φως
και έκλεινε
σαν μια νύχτα
γεμάτη από
την απεραντοσύνη
μιας ονειρικής μουσικής
ή από τον ήχο
μιας σκέψης μου
που γκρεμιζότανε
- έμαθα
να πολεμώ
με όλες
τις διαστάσεις
της πραγματικότητας μου.

Πλάι στο πρόσωπο σου
καθώς ξαπλώναμε
- έμαθα
να παριστάνω
τον νεκρό
μόνο
για να αφήνω
τα μάτια σου
να γλιστράνε 
στον ύπνο μου.

Μα
ήρθε κάποτε
εκείνη η στιγμή
που έφυγες
- και εγώ,
ξεχάστηκα
για πάντα
μέσα
στα μάτια σου
ή σε εκείνον
τον θλιβερό ήχο
που έκανε
το όνειρο
όταν είπες
αντίο.

Μα
τι μεγάλη κουβέντα
το αντίο
- αφού πάντα
όλοι ζουν 
με τον δικό τους
τρόπο
μέσα μας.
Πλάι
σε αυτό τον
ακλόνητο πόνο
που χαρίζει
η μνήμη σου
- γράφτηκαν
όλα αυτά
τα χαρμόσυνα
ποιήματα
που πια
κρέμονται
στον τοίχο
μου
- και όταν φυσά,
ηχούν
τον ήχο
μιας απραγματοποίητης
νοσταλγίας
μα κυρίως
τον ήχο
μιας τεράστιας λύπης.

- γιατί
λυπάμαι
για όσα
δεν πρόλαβα
να πω.
Μα πιο πολύ 
λυπάμαι
που
σε θυμίζω
στην σκέψη μου 
μόνο
μέσα από
εγκαταλελειμμένες
λέξεις.

Όμως εγώ
κάθε νύχτα
σε κοιμίζω
στα πιο όμορφα
μέρη του μυαλού μου
- και για εμένα,
αφήνω
μια αλήθεια
ορφανή - 
χωρίς στέγη,
χωρίς πάτωμα,
χωρίς ποίηση,
- μόνο με
την φωτιά
του πόνου.
Κάθε βράδυ
- όλες μου οι σκέψεις
αυτοκτονούν.
Και μέσα
στο άδειο μυαλό μου
μένει μόνο
η θύμηση σου
και μια αόριστη
σπασμένη μουσική
ερχόμενη απ'το άγνωστο.

Ίσως
κάποτε 
τα όνειρα μας
μέσα 
 στην εξιχνίαση
 των νεκρών
μας σκέψεων
να βρουν
όλα εκείνα
τα λόγια
που έκρυψα
από φόβο.
- εκεί
μέσα σε αυτά
τα άψυχα ποιήματα
ίσως
 βρουν
το πρόσωπο σου
να παραμένει ζωντανό
μέσα στις
πιο όμορφες λέξεις.
Και αν δεν βρεθεί
τίποτα
- θα ναι
επειδή
από τότε
που έφυγες,
σε πήρα μου
εκεί,
στα απάτητα του αύριο,
εκεί,
κάτω
μαζί σου
για πάντα
στην κόλαση.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου