e

Όταν

χάνω

τον κόσμο μου

- αρκεί μόνο

να νοσταλγήσω

τα πληθωρικά

μάτια σου

μέσα στο σκοτάδι

και να περπατήσω

μέχρι να βρω

εκείνο το φως

- σε εκείνη την μνήμη -

που πλάγιαζε

πάνω στο στήθος σου.

Όταν

σκοτώνω

τον κόσμο σου

- μου φτάνει

να ακούσω μέσα 

στην απλότητα

της σιωπής

την ποίηση

που χτυπά

σαν μια καρδιά

γεμάτη

από στιγμιότυπα

που έζησα

ή που

δεν έζησα

- και έτσι

πάντα

όλα παρέμεναν

άχρωμα,

παρελθοντικά

σαν ένα παλιό

φιλμ

που προβάλλεται

κάθε νύχτα

στην κόλαση.

Από αυτά

που μέσα μου

σκουριάζουν

- μόνο

το σώμα σου

παραμένει

άθικτο

και λευκό

σαν το χιόνι

ή 

σαν ένα

όνειρο

που ακόμα

δεν ονειρευτήκαμε.

Όταν νιώθω

μόνος

και κανείς

δεν απλώνει το χέρι

- σε ζωγραφίζω

με τη μοναξιά μου

και φοράς

πάντα

ένα διάφανο

φόρεμα

και εγώ

βλέπω

μέσα απ'την ψυχή σου.

Σε

ονειρεύτηκα

ξανά

και κρεμιόσουν

πάνω σε ένα φως

και ύστερα

έπεσες

και χαθήκαμε

για πάντα μαζί

στο σκοτάδι.

 Έτσι συνήθως

έφτιαχνα

 τον κόσμο

για να ζήσω

- με ένα ποίημα για τον φόβο,

και με

 ένα όνειρο απ'τα μάτια σου.

Μάτια μου

πληθωρικά,

που είστε;

Πλέον πλανιέστε

μόνο

στις αντανακλάσεις

του πόνου.

Σε φτιάχνω,

σε γκρεμίζω

- μα άλλο τόσο

σ'αγαπώ.

Άκουσε με,

φοβάμαι

και κρυώνω.

Θέλω

τα σημεία σου

να δω

γυμνά

να χάνονται

στη μέρα

- σαν ένα

ηλιοβασίλεμα

που

βλέπουν μόνο

αυτοί που πόνεσαν

όσο έπρεπε.

Όταν

το όνειρο

στα αλήθεια

με συνθλίψει

και δεν γυρίσω

ζωντανός

σε αυτόν τον κόσμο

- θα θυμάμαι

εκεί στο σκοτάδι

το πληθωρικό κορμί σου

και τις καρδιές μας

που χτυπούσαν

δυνατά

σαν κάτι

παλιά φθαρμένα ποιήματα

ώσπου

ξεψύχησαν

για να

δοθούν εκεί

που πάντα έπρεπε.