ονείρεμα

Με κυνηγά

μια λυπημένη

μουσική

με ένα βιολί

και ένα μαχαίρι

- και προσπαθεί 

μέσα

στην καρδιά

να σκοτώσει

ό,τι

έχει μείνει

άφταστο

στο

ονείρεμα.

Με σημαδεύει

μια σκέψη δεινή

κρατώντας

στα χέρια της

την συναίσθηση μου,

ετοιμοθάνατη

και

φοβισμένη.

Σήμερα ξύπνησα,

μα δεν ήξερα

 ποιος ήμουν.

Δεν ήμουν

πια εγώ.

Και ο καθρέφτης

όπως ήταν

ραγισμένος

- δεν έδωσε

καμία απάντηση -

μόνο έδειχνε μέσα του

τα παιδικά

ανύπαρκτα μου χρόνια.

Ύστερα

ξάπλωσα

στο χώμα

και έγραψα

ένα ποίημα

για αυτούς

που έχουν φύγει

εδώ και χρόνια

προς κατευθύνσεις

σκοτεινές

- και έτσι

πλέον

συναντιόμαστε μόνο

μέσα στη βροχή

που πάνω στα σώματα μας

σκαλίζει

όλη την

τραγωδία

που κουβαλάει

η καρδιά μας.

Σήμερα

- δεν ήμουν πια εγώ.

Και έτσι

τρομαγμένος

- θυμήθηκα

τα πρωινά

που ξυπνούσα

πάνω στην αισθηματική

φωτιά σου

και μαζί

κάνοντας έρωτα

ομορφαίναμε  

ό,τι λυπητερό

υπήρξε.

Με

στοιχειώνει

εκείνη

η μορφή

των πραγμάτων

στον καθρέφτη

- γιατί πια

όλα δείχνουν

ανέγνωρα -

ακόμα

και το πρόσωπο μου

δείχνει

σαν να έχει

καταβληθεί

απ'το ανέφικτο.

Σήμερα,

μια μέρα τόσο

σκοτεινή

- θα ήθελα

μόνο

μέσα από ένα

ποίημα

να βρεθώ

ξανά εκεί,

στο πλάι σου.

- να περπατήσουμε

αυτή την κόλαση μαζί -

και ύστερα

με μια ασάφεια

να με αφήσεις,

με μια ασάφεια

να πεθάνω

- μα με σιγουριά

να προλάβω

να σου πω

πως σ'αγαπώ

και πως κάποτε

θα

φτάσουμε

μαζί στο ονείρεμα,

πριν αυτό
φτάσει
σε εμάς.