για το λιγοστο φως

Τα χέρια σου

σαν δύο πινέλα

που τα βυθίζεις

βαθιά στο χρώμα

της ποίησης

και έπειτα

τα απλώνεις

πάνω

στην

τρύπια

ψυχή μου

για να καλύψεις

το δράμα

των νυχτών μου.

Γιατί

τις νύχτες

σε προσμένω

μέσα

σε μια αλήθεια

- τόσο

αποχρωματισμένη  -

που πλέον

είμαι

ένα

με όλες

τις θλιμμένες μου

σκιές.

Και αν 

παρέρχομαι

 στην

αθανασία

του κορμιού σου

ή στα μαύρα

ποιητικά

μάτια σου

- πάντα

αργοπεθαίνω

σαν θυμάμαι

τις σκιές μας

μέσα στο λιγοστό φως.

 Τα χέρια μου

έχουν

μείνει

εκεί

που

αγκάλιαζαν

το

πορφυρό

χρώμα

της καρδιάς σου.

Είναι μοιραίο

να αγαπώ

- κάθε σου λέξη,

κάθε σου χτύπημα,

κάθε σου μνήμη.

Είναι θανάσιμο

μα θα αγαπώ

πάντα

τον χτύπο της καρδιάς σου

ή 

εκείνες τις φορές

που ξυπνούσαμε

μέσα στην άγρια νύχτα

για να ονειρευτούμε

έναν κόσμο

πιο όμορφο.

Η τελευταία μου

ανάσα

πάνω στα χείλη σου

πολεμάει

ακόμα

να κλέψει

αυτή την

αιώνια στιγμή

- μα πάντα

ξεψυχάει

σαν την πιο δειλή

μας ανάμνηση.

Θυμάσαι

στο αμυδρό

φως

πως

κυνηγούσαμε

την νιότη μας;

Και όταν

ξαπλώναμε

στο τέλος

του έρωτα

είχαμε

φτιάξει ήδη

μια άνοιξη

για τον χειμώνα.

Εκείνα

τα χέρια σου

- πάντα

ο πιο όμορφος

πρόλογος.

Θα σ'αγαπώ

ως το τέλος

αυτού του πολέμου.

Και

αν στο τέλος

 βγω

ηττημένος

- στις πιο

φοβισμένες

και μοναχικές μου στιγμές -

θα αναπολώ

τα σημάδια σου

στο κορμί μου

ή

αυτό

το χάρισμα

που μου

έδωσες

εκείνο το βράδυ

- το να ζω

μα κάπου

άλλου,
σε έναν άλλο κόσμο,

την ίδια ώρα

να μαι νεκρός.