φθ


Από μακριά
τις νύχτες
φτάνει
το άπειρο
του σώματος σου
και σκεπάζει
το δέρμα μου
με τις μνήμες σου
- ή άλλοτε
με ζωές
που δεν πρόφτασα
και παρέμειναν
για πάντα
απολησμονημένες
σε ένα φθινοπωρινό
βροχερό όνειρο
της παιδικής μας
ηλικίας.
 
Από μακριά
τα βράδια
έρχεται
στην καρδιά μου
μια μουσική
ντυμένη
με την γυμνότητα σου
και με σκοτώνει
μέχρι να ομολογήσω
όλες τις πραγματικότητες
που είδα.
 
Θυμάσαι
εκείνη τη νύχτα;
 
Η κόλαση
έπεφτε
απαλά στα σώματα μας
- όμως εμείς
το ξέραμε,
πως εκείνη την στιγμή,
μοιραζόμασταν
κάτι παραπάνω
από το ίδιο όνειρο
- μοιραζόμασταν
τον ίδιο κόσμο.

Δεν θα ξεχάσω ποτέ
τα ποιήματα
που κράταγες
στα ακροδάχτυλα σου
μαζί
με την ανάσα μου
- που εγκατέλειπε
αυτό το άδειο 
κορμί μου -
και τράβαγε
προς το φως σου.
 
Τις νύχτες
έρχεται
κάτι πένθιμο
και κλαίει
γοερά
για τις φορές
που δεν χορέψαμε
κόντρα στον άνεμο
και για τα πρωινά
που όταν ξυπνούσα
έβρισκα πλάι μου
μόνο ένα σκοτάδι
να σκοτώσω.
 
Συχνά
βρίσκω
μέσα μου
τα
ερείπια
απ'όλα τα
πρόσωπα 
που πόθησα.
 
- και ακόμα
πιο συχνά
κάτι μέσα μου
γκρεμίζεται.

Μα
κάπου εκεί
- μέσα στον χρόνο
και στις βροχές
που υπήρξαν -
-κάπου μέσα
στην άδεια καρδιά μου
που γκρεμίζεται -
-ζει κάτι βαθύτερο
που με επιβιώνει
 
- είναι αυτό
το άπειρο
του σώματος σου
και η απεραντοσύνη
των ματιών σου,
που κάνουν
 τον θάνατο
να μοιάζει
σαν ένα ποίημα
το φθινόπωρο
- έτσι λοιπόν
είναι που κάθε τέτοια
εποχή
πεθαίνω για εσένα.
 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου