_

Στα χέρια

εκείνα

τα γυμνά

κρατούσες

την μοίρα μου

σαν ένα

για χρόνια

παρατημένο 

βιολί

που ακούει

μόνο

στα δάχτυλα

που έμαθε

και πόνεσε.

Η σκόνη

των περασμένων καιρών

πάνω στα χειρόγραφα

έδειχνε σαν

το αναπόφευκτο.

Ο άνεμος

τρυπούσε

 την ψυχή μου

με ένα παλιό

σιγανό τραγούδι. 

Το σώμα σου

πάντα

ένα φύλλο

λευκό

- και είναι στιγμές

που δίστασα

να γράψω πάνω

τις πιο

αληθινές λέξεις.

Κάποτε

σε είχα δει

σε ένα όνειρο

- μα δεν το έμαθες ποτέ.

Για αυτό ίσως

 η πένα μου

πάντα γέρνει

προς την λύπη.

Μα όταν

σε φίλαγα

- θυμάμαι -

έπαιρνα

πάντα

τις μουσικές

που φέρναν δάκρυα

- και εσύ

έπαιρνες πάντα

κάτι βαθύτερο μου

μόνο με ένα βλέμμα.

Και όταν

καθόσουν

στην άκρη

του κρεβατιού

μέσα στο φως

-έδιωχνες

όλες τις λύπες

και τους εφιάλτες

που μπορούν

να υπάρξουν

στην τελευταία

στιγμή

ενός ποιητή.

Στα χέρια μου

το σώμα σου

- ο θάνατος αλλού.

Οι μουσικές πια

κλαίνε

για ποιήματα

που δεν άνθισαν.

Και η μοίρα μου

- σαν αυτό

το σκονισμένο βιολί -

συχνά

επιστρέφει

στα χέρια σου

ή στα χέρια

αλλονών

ανθρώπων

που ίσως

ποτέ δεν μας άγγιξαν

- και μέσα

στο όνειρο

ακούω συχνά

αυτό το βιολί να παίζει

από κάποιο πρόσωπο θολό

και είναι που ίσως

κάτι κάπου ανθίζει

ή

απλώς

μια πραγματικότητα

ακόμα

γκρεμίζεται.