αυτο

Η ιστορία

των ματιών σου

πάνω στα

ματωμένα 

χειρόγραφα

μοιάζει

σαν 

μια αυτοκαταστροφή

ελκυστική

όσο

ένα γυμνό κορμί

που μας λείπει

 το σκέπασμα του.

Το σώμα σου

διαγράφεται

στο ελάχιστο φως

σαν μια

τελευταία

νότα

που έβαλε

ένας ανυποψίαστος

μουσικός

 πάνω στο όνειρο

του πενταγράμμου.

Η φωνή μου

                                                                 μέσα στη μοναξιά μου

σαν ένα θύμα του εαυτού του

- και η απάντηση σου

  σαν ένα παντοτινό

έγκλημα.

Μα όταν

σε άκουγα

να τραγουδάς

πλάι στο παράθυρο

- όλα

τα παιδικά μου χρόνια

ζωντάνευαν.

Και για λίγο

- το μόνο

που είχε σημασία

ήταν πως ήσουν εκεί

- ολόγυμνη

και έτοιμη

να αποτελειώσεις

την ψυχή

που μου είχε μείνει.

Την δικιά μου ιστορία

δεν την έμαθα ποτέ.

Το μελάνι

πάντα τελείωνε

όταν έγραφα

για το δικό σου

φύλλο.

Η ιστορία

των ματιών σου

έμοιαζε

με την ιστορία της κόλασης.

Μόνο που τα μάτια σου

έδειχναν

πάντα

πανέμορφη

την καταστροφή μου

Τόσα χρόνια

περιπλανώμενος

στην σκληρότητα

ενός φθινοπώρου

- κατέληγα

πάντα

στις άκρες των χεριών σου.

Ίσως

αυτή να είναι η ιστορία μου

-  ένα φθινόπωρο,

μια κόλαση

γεμάτη χειρόγραφα 

- και αυτά

τα μάτια σου

που

πνέουν μια

ατέλειωτη μουσική

 σαν

την τέλεια

αυτοκαταστροφή.